Herstellen van een voorste kruisband operatie, mijn ervaring

Op 26 februari, na meerdere afspraken bij de fysio en het ziekenhuis, ben ik geopereerd aan mijn voorste kruisband. Een traject van 9-12 maanden, hard werken en alles voor maar 1 doel: weer kunnen voetballen.

Nadat ik mijn knie meerdere keren had verdraaid en vaak naast het veld stond maakte ik me zorgen en ben ik toch eens gaan kijken wat er aan de hand was met mijn knie. Na afspraken bij de huisarts, clubarts, fysio en daarna het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik een MRI moest maken. Na de MRI scan zouden ze me eindelijk kunnen vertellen wat er met mijn knie was, op dat moment had ik al zo’n 3,5 maand gewacht op een antwoord.

Begin november 2020 kreeg ik dan te horen dat het afgescheurd was en dat een operatie nodig was om weer te kunnen voetballen. Door de corona crisis heeft het uiteindelijk nog tot eind februari geduurd voordat ik geopereerd kon worden, normaal staat hier een wachttijd van 6 weken voor.

In de tussentijd ben ik op advies van mijn fysio al druk bezig gegaan in de sportschool, ze zeiden dat me dat na de operatie zou gaan helpen. Vanaf toen 2 à 3 keer per week in de sportschool het schema gevolgd om alvast de oefeningen onder de knie te krijgen én alvast mijn benen sterker te maken.

Eindelijk was het zover op 26 februari, het was een zonnige vrijdagmiddag. Normaal vind ik het ziekenhuis alles behalve prettig maar die ochtend en middag liet ik alles op me afkomen. Op het moment dat je aangesloten wordt aan alle apparatuur, je een masker op je mond krijgt en ze vragen of je eens een paar keer diep kan ademen was ik relaxed en er klaar voor.

Na een hoop pijnstilling en een geslaagde operatie lag ik in mijn uitslaapkamer, nog niet echt het besef wat er zojuist nou allemaal is gebeurd. Je kijkt naar je been, ingewikkeld met verband, en het enige waar je aan kunt denken is dat je begonnen bent aan je herstel. Na een nachtje blijven, leren lopen en traplopen met krukken mocht ik naar huis.

Fase 1: Opnieuw leren lopen

Uit ervaring kan ik je vertellen dat de eerste fase echt de moeilijkste fase is. Een operatie met narcose viel veel zwaarder dan ik vooraf dacht, een week lang voel je de nasleep van de narcose en ben je moe. Ik was in februari net begonnen met afstuderen en maakte de fout om geen vrije dagen te nemen na mijn operatie. Zaterdag was ik thuis en maandag werkte ik gewoon weer vanuit huis, ik kon op dat moment niet langer dan een half uur op een stoel zitten zonder last te krijgen van mijn been. Je kan je knie niet 90 graden buigen dus zitten kost moeite, dat maakt werken achter een bureau bijzonder vermoeiend.

Met de nasleep van narcose en het feit dat ik niet langer dan 30 minuten kon zitten heb ik de eerste week na operatie niet fijn kunnen werken. Ik werkte veel vanuit bed, afwisselend in mijn bureaustoel, tot het einde van de dag in zicht was. 

Je begint meteen na de operatie met fysio. De aankomende periode zou ik elke dinsdag- en donderdagochtend een half uur fysio hebben. Het belangrijkste in deze fase is het kunnen strekken van de knie. Je krijgt de opdracht om thuis oefeningen te doen en in het half uurtje fysio wordt het strek en buig proces goed in de gaten gehouden.

Gaandeweg de weken mag je je knie steeds meer belasten en vraag je steeds minder van je krukken. Na zo’n twee weken stond ik met ondersteuning alleen op mijn geopereerde been en na 3 weken begon ik met fietsen. 

Die weken zijn echt overleven. Ik had het geluk dat door de corona crisis ik vanuit huis kon werken, je bent veel te veel afhankelijk van anderen op het moment dat je met krukken loopt. Je kan geen water pakken, geen eten pakken, niet zelf douchen en niet zelf naar de fysio. Mijn ouders hebben in die weken me letterlijk verzorgd, super dankbaar daarvoor.

Het moment dat je op een hometrainer mag zitten, dinsdagochtend om een uur of half 9, krijg je echt een boost in motivatie. Waar dagen eerst lang duurde begon er licht te schijnen in de tunnel. Je gaat je knie bewegen, bloed stroomt weer door je hele been en je voelt dat lopen steeds dichterbij komt.

Door het fietsen, je knie meer te belasten met het lopen en de oefeningen die je elke dag doet in bed en bij de fysio gaat het vocht uit je knie, onderbeen en enkel weg. Het vocht wat bewegen belemmerd verdwijnt, je knie heeft rust gehad en toen mocht opeens na zo’n 4 weken kruk 1 weg! 1 kruk weg voelt echt al als een overwinning, ook omdat je opeens veel meer dingen kunt. 

Na 5 weken, een donderdagochtend, was het zover. Tijdens de fysio les deed ik loopoefeningen tot er gezegd werd: “loop maar eens zonder krukken”. Dat gevoel, die eerste stappen, is onbeschrijfelijk. Ondanks dat je ‘maar’ 5 weken niet hebt kunnen lopen voelt het alsof je het weer voor de eerste keer doet. De kracht, motivatie en het overwinningsgevoel wat op dat moment naar boven komt is niet te beschrijven. Stap, stap, stap, met één hele grote glimlach. Opeens duren dagen niet lang meer, je hebt geen hulp meer nodig, je mag zelf weer fietsen, autorijden en meer. Je ‘leeft’ weer en je weet dat de moeilijkste fase van je herstel is geweest.

Fase 2: Opnieuw leren rennen

Het lopen bouw je rustig op. Je loopt eerst in huis, dan rond huis en daarna loop je alles zonder krukken en ga je steeds langere afstanden lopen. Op dat moment ging ik ook weer werken bij de GAMMA. Een baan waar je normaal veel vraagt van je knie doordat je lang staat, veel loopt en moet tillen. Het werken bouw je rustig op, eerst 2 uur, dan 3 uur en uiteindelijk weer een hele middag.

Ondertussen ga je bij de fysio aan de slag met krachttraining. Dat is echt gewoon 2 keer per week rammen en alleen maar benen trainen. Je begint met squatten, (single leg) deadlifts, step up, lunges, leg extension, leg curl, leg press en ga maar door. 1 à 1,5 uur per sessie knallen.

In die fase is herhaling en uitvoering mega belangrijk. Hier merkte ik vooral het werk wat ik vóór mijn operatie heb gedaan. Het feit dat je elke oefening kent, je ze al in een goede uitvoering kan doen en al het schema gevolgd hebt maakt het in deze fase een stuk makkelijker.

Alles doe je 10 keer met weinig rust, van het begin van de workout tot het einde van de workout. De vele herhalingen en het weinig rust hebben is de eerste fase en zal later ook één van de dingen zijn waar je knie op getest wordt.

Na zo’n 3 maanden kreeg ik een keer van mijn fysio te horen ‘ga maar op de loopband staan’. Dat gevoel is hetzelfde als de eerste keer lopen, raar en onbeschrijfelijk. Ik voetbal sinds mijn 3e, ging in coronatijd hardlopen en als ik een trein moest halen sprintte ik zonder problemen. Rennen is echt heerlijk, dat had ik al een hele tijd niet meer gedaan.

Het was best eng om weer te rennen. Het is iets wat op de automatische piloot moet gaan maar op dat moment niet gebeurt. Je denkt na, elke stap. Uiteindelijk begin je met met 2 minuten lopen, 5 minuten lopen tot je zelf een groen licht hebt om rustig buiten te gaan lopen.

26 juni, exact 4 maanden na mijn operatie, ben ik weer voor het eerst wezen hardlopen in het bos. In 15 minuten liep ik toen 2,72 km , wat een heerlijk gevoel! Je voelt je op dat moment vrij. Hardlopen is sowieso iets wat ik sinds coronatijd meer ben gaan waarderen, op dat moment genoot ik.

Fase 3: Kracht opbouwen

Opnieuw leren lopen, leren rennen, what’s next?

Ik kan je zeggen dat je in deze fase na de operatie in het dagelijks leven helemaal geen last meer hebt van je knie. Lange afstanden lopen is geen probleem, rennen kan weer en qua functionaliteit kun je alles weer.

De volgende fase is voetballen, logisch. Wel is het zo dat een ‘nieuwe’ kruisband niet gelijk klaar is voor alle bewegingen die je met je knie doet op het moment dat je gaat voetballen. 

De langste fase is het opbouwen van kracht om uiteindelijk de krachttest te gaan halen. Op mijn verjaardag, 3 september, had ik deze voor het eerst. 

Nog steeds trainde ik elke dinsdag- en donderdagochtend mijn benen. Waar je in het begin zit op veel herhalingen en weinig rust gaat dat langzaam naar minder herhalingen en iets meer rust. 

Een krachttest, deze heb ik gedaan op Papendal, bestaat uit 3 onderdelen:

• Testen van maximale kracht
• Testen van snelheid
• Testen van uithoudingsvermogen

Je zit in een machine waar je been wordt vastgemaakt en het enige wat je op dat moment kan doen is een leg extension en leg curl.

In de maximale kracht doe je 5 herhalingen. Hoe hard je ook je been omhoog of naar beneden drukt, het apparaat beweegt met dezelfde snelheid. Bij de 2de opdracht moet je 10 herhalingen doen die je zo snel mogelijk moet doen. De laatste, de meest zware, is het doen van 30 herhalingen om het uithoudingsvermogen te testen.

Die testen doe je allebei per been. Tijdens het trainen in de sportschool doe je zo veel mogelijk oefeningen met één been. Dit heeft maar één doel, het wegwerken van het verschil tussen je zwakke en sterke been. Als je een leg press met 2 benen doet is de kans groot dat je sterke been oppakt wat eigenlijk je zwakke been moet doen.

Van 10 herhalingen naar 8 herhalingen naar 5 herhalingen. Van 70 kg naar 75 kg naar 85 kg. Alles gaat in deze fase om kracht, kracht en nog eens kracht. 

De test in september was om de tussentijdse resultaten te zien. 3 maanden later, op 3 december, had ik dezelfde test nog een keer. In december was ik zo’n 9 maanden bezig en was het een perfect moment om eens te kijken hoe het er voor stond. 

Gelukkig was mijn kracht gedurende het hele herstel goed. Zowel bij de tussentijdse test als de uiteindelijke test. Consistentie en hard werken spelen hier een grote rol. Er zijn dinsdagen en donderdagen geweest waar ik geen zin had, de motivatie er niet was of dat ik moe was. Momenten waar je er dan toch voor gaat zorgen er uiteindelijk voor dat je kracht goed is, niet anders.

Fase 4: Spring, spring spring

In de fase waar je je kracht aan het opbouwen bent beginnen ook langzaam maar zeker spring oefeningen. 

De eerste keer lopen en rennen was echt een mega raar en revolutionair gevoel, de eerste keer springen echt alles behalve. Tuurlijk, je springt wel eens bij een feestje en als keeper is het onderdeel van je takenpakket maar toch voelde het alles behalve raar.

Springen voelde normaal, niet iets wat je al een half jaar niet meer hebt gedaan. Je begint met jumping squats en gaat langzaam naar box jumps en allerlei andere (single leg) springoefeningen. 

Deze fase was mega belangrijk voor mij. Je kruisband is een super belangrijk onderdeel wanneer het gaat om stabiliteit bij het landen nadat je gesprongen hebt. Het is ook wel hetgeen waar ik later op het veld het meeste last van zou hebben, het vertrouwen terugwinnen in je knie om ‘normaal’ te kunnen landen.

Net als je kracht wordt ook je sprong getest. Enerzijds het verschil in hoever je kunt springen, anderzijds hoe vaak je kunt springen.

Bij de eerste test hou je je handen op je rug en spring je op één been 3 keer zover als je kunt, dat doe je in totaal 3 keer per been. Je landing is belangrijk want daar moet je stilstaan. Raak je je balans kwijt en moet je corrigeren met je andere been telt het niet meer. Dit is echt lastig maar helpt je wel met het terugwinnen van je vertrouwen in je knie.

Bij de tweede test worden 2 stukjes tape op 30 cm uit elkaar op de vloer geplakt en is het aan jou de taak om in 1 minuut zo vaak mogelijk heen en weer te springen op één been. Zodra je voet landt op de tape wordt deze afgekeurd. Hier wordt je uithoudingsvermogen ultiem getest, ook deze test is echt lastig.

Sprongtesten vereisen concentratie en focus en als je het mij vraagt heb ik deze écht onderschat.

Fase 5: Het veld weer op!

7 oktober 2021 was de eerste keer dat ik weer op het veld stond. Op dat moment ben je 8 maanden in je revalidatie en wat voelde die eerste keer heerlijk zeg!

Die eerste weken niet kunnen lopen, die ontelbare keren op de vroege ochtend naar de sportschool om voor de duizendste keer te gaan squatten, de krachttesten, eindelijk besef je weer waarom je dat allemaal aan het doen bent.

Tegen een ronde bal aan trappen met schoenen aan die noppen aan de onderkant hebben, het is zo’n simpele sport eigenlijk. Ik kan je vertellen dat ik super hard genoten heb van die eerste training, eindelijk weer doen wat je mega leuk vindt. 

Inmiddels was ik maandagavond aan het trainen, woensdagavond aan het trainen en stond ik donderdagavond op het veld. Daarnaast was ik vlagger bij mijn team waardoor ik op zaterdagmiddag ook actief was. 

4 keer sporten in de week, dat deed ik nooit. Inmiddels werkte ik fulltime en was ik 3 van de 7 avonden in de week kwijt aan sporten, eerder besteedde ik dat veel liever aan YouTube, Netflix en gamen. Vaak sporten werd een ritueel, het werd gewoon en ik vond het super heerlijk.

Op het veld staan vond ik wel mega spannend. Ergens weet je dat het goed komt maar het vertrouwen in je knie terugkrijgen is echt iets wat tijd nodig heeft. Passen, draaien, de eerste ballen vangen, weer duiken, hoge ballen en 1 op 1. Stap voor stap meer doen, je vertrouwen terugwinnen en alle bewegingen met je knie weer op de automatische piloot laten lopen. 

Fase 6: Voetballen

Corona gooide roet in het eten. Groep sport was helaas iets wat niet meer gedaan mocht worden in december waardoor mijn rentree helaas nog uitgesteld moest worden.

27 december had ik mijn allerlaatste fysio sessie. Je moet weten dat ik op dat moment echt klaar was met de sportschool. Ik vond het mega leuk alleen als je al 9 maanden 2 keer per week je benen aan het trainen bent is het een keer mooi geweest, ik vond het wel tijd voor een kleine pauze. 

Inmiddels sportte ik 4 keer in de week en daarom besloot ik om even een pauze te houden om daarna weer één keer in de week, naast het voetballen, in de sportschool te gaan staan.

Vanaf januari trainde ik weer en deed ik uiteindelijk weer mee met wedstrijden. De eerste wedstrijd, bijna 2 jaar na mijn laatste wedstrijd, voelde weer als oud en vertrouwd. Wat een heerlijk gevoel.

Fase 7: Oppassen…

Voordat je geopereerd wordt heb je een gesprek met de arts. In dat gesprek wordt verteld hoe het revalidatieproces eruit ziet en wat de voor- en nadelen zijn van een operatie.

Iets wat genoemd werd is het opnieuw scheuren van een kruisband. Hoe goed de operatietechnieken ook tegenwoordig zijn, het is niet dat je een originele kruisband terugkrijgt.

Na een operatie is er altijd een kans aanwezig dat je je kruisband opnieuw scheurt of andere problemen krijgt met je knie.

In mijn 3de wedstrijd die ik speelde was het helaas weer raak. 

Ik kreeg een terugspeelbal en op het moment dat ik naar linksachter loop zak ik door mijn knie. Op dat moment krijg je een hartverzakking en schrik je je helemaal rot. Al het vertrouwen wat ik weer opgebouwd in mijn knie was (letterlijk) in één klap weer weg. 

De wedstrijd speelde ik uit maar stuurde wel gelijk mijn fysio een appje.

Wat controles en rust later begon ik weer met een training, 8 maart 2022 op precies te zijn. Ik kreeg tijdens de training een bal op links en moest mijn been uitstrekken om deze bal aan te nemen. Mijn teamgenoot die de bal speelde stond op zo’n 3 – 4 meter. Het moment dat ik de bal aannam en mijn voet op de grond landt voelde (en hoorde) ik een knak die zelfs m’n teamgenoot nog hoorde.

Ik kan je zeggen dat ik op dat moment echt wel door de grond kon zakken. Zat ik daar op het veld. Ik kon mijn knie niet meer strekken en strompelde van het veld af. 

Half in tranen ben je aan het douchen, kom je thuis, bel je de huisarts de volgende ochtend en stuur je je fysio nog een keer een berichtje. 

Al het werk wat je hebt gedaan, helemaal voor niks noppes nada. 

Uit een MRI bleek dat mijn kruisband nog een keer gescheurd was, alhoewel 2 orthopeden daar anders over dachten. De eerste uitslag was gescheurd, toen ik terugkwam voor controle zei een ander dat hij het niet zeker wist.

Wat ik wel zeker wist is dat ik niet meer ging voetballen. In deze periode denk je na en besluit je er een punt achter te zetten. Hoe leuk voetballen is, er is meer in het leven. 

Je baalt en het enige wat je denkt: “waarom ik?”

Alhoewel ik mijn doel, weer voetballen, niet heb gehaald heb ik wel enorm veel opgestoken van dit traject:

1. Sporten in de sportschool is leuk
2. Ik heb discipline en doorzettingsvermogen ontwikkelt
3. Kleine stappen zijn super belangrijk om je einddoel te behalen
4. Als je iets doet, doe het goed
5. Alles, maar dan ook alles, komt uiteindelijk goed 🙂

Weet niet of er mensen zijn die dit hele verhaal gelezen hebben maar bedankt voor het lezen. Heb dit verhaal vooral voor mezelf geschreven, voor de Thijs die straks 40, 50 of zelfs 80 is. Hoe goed je dingen ook kunt onthouden, het is altijd makkelijk als je iets kunt teruglezen.